สันยาสี :ผู้แสวงหาความสงบ

      "หยดน้ำค้างไม่ได้หายไปไหน ในมหาสมุทร มหาสมุทรต่างหาก ที่ได้หลุดหายเข้าไปในหยดน้ำค้าง" -คาบีร์ 





      การเดินทางเป็นการสร้างเป้าหมาย เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่จุดสุดท้ายของการเดินทาง การเดินทางสร้างเป้าหมายไปทีละก้าว ดังนั้นการเดินทางคือเป้าหมาย..
      และในระหว่างการเดินทาง มี

เป้าหมายกระจายอยู่ในนั้น

      บนสองเส้นทาง..
      ทางหนึ่ง เป็นเส้นทางในแนวราบ..(การเกิดเป็นทุกข์ การใช้ชีวิตเป็นทุกข์ และความตายก็เป็นทุกข์) มุ่งสู่ความตายเป็นจุดหมาย..
       อีกทางหนึ่ง เป็นเส้นทางในแนวดิ่ง เมื่อเดินทางสู่สายนี้ ภาพลักษณ์ทางจิตใจจะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ความชัดเจนของร่างกายจะค่อย ๆ เลือนหายไป เราจะรู้สึกเล็กลง ๆ ทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งก็ไม่มีเราอีกต่อไป เส้นทางสายนี้ มีจุดหมายเป็นนิรันดร์ 

      สันยาสี.....
      ผู้ซึ่งมีความสุขอย่างมากมายโดยที่ไม่ต้องเป็นอะไร เป็นความสุขของความว่างเปล่าที่อยู่ภายใน..
     บนเส้นทางสายนี้....
     มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้นที่จะบริสุทธิ์ได้ ..
     เพราะคนที่เปลือยเปล่าอยู่กับความว่างเปล่าเท่านั้นที่จะสอดประสานกับจักรวาล...
     เมื่อใดก็ตามที่การเชื่อมประสานกับจักรวาลได้เกิดขึ้น เราก็จะไม่เป็นอะไรอีกต่อไป 
     ไม่เป็นอะไรอีก เพราะนี่คือ ครั้งแรกที่เราคือจักรวาลทั้งหมด แม้แต่ดวงดาวที่อยู่ไกลออกไป ก็ถือว่า เป็นส่วนหนึ่งของตัวเรา ความไม่มีอะไรของเราบรรจุพวกมันไว้ทั้งหมด ไม่ว่า ดอกไม้ ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ..และดนตรีทั้งหลายที่อยู่ในสรรพสิ่ง 

       "ตัวกู" ของเราจะหายไป ซึ่งไม่ได้หมายความว่า ตัวเรานั้นหายไป
        ในทางตรงกันข้าม เมื่อตัวกูหายไป ความเป็นเราที่แท้จริงก็จะปรากฏขึ้น 
        เมื่อเราได้สิ่งที่เป็นความว่างเปล่า ในความว่างเปล่านั้น เท่ากับเราได้มาทั้งจักรวาล โดยที่ไม่ต้องไปยึดครอง 
         บรรดานกกาจะเข้ามาอยู่ในตัวเรา ดอกไม้ทั้งหลาย ต้นไม้ทั้งหลาย และยามเช้าอันสดใส จะเข้ามาอยู่ในตัวเรา ไม่มีอะไรอยู่นอกตัว

         ทุกๆ สิ่งอยู่ในวิสัยทัศน์ของเรา เราไม่สามารถจะมีชีวิตที่รุ่มรวยไปกว่านี้ ไม่มีอีกแล้ว 
         เพราะตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างได้เข้ามาอยู่ภายในตัวเรา ไม่ว่าจะเป็นดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว และความเป็นนิรันดร์ของกาลเวลาทั้งหมด ได้เข้ามาอยู่ในตัวเรา 

          นี่คือ ความหมายของคำว่า "รู้แจ้ง" มันคือการก้าวข้ามความเป็น "ตัวตน" จนสรรพสิ่งทั้งหลายได้กลายมา

เป็นส่วนหนึ่งของเรา...
          ปลายทางที่เป็นนิรันดร์ของเส้นทางแนวดิ่งนี้ เป็นจุดสูงสุดจุดสุดท้ายที่

จิตสำนึกของมนุษย์จะไปถึงได้ ด้วยประสบการณ์ตรงที่เราเรียกว่า การเจริญภาวนา......

หมายเหตุ
   การเจริญภาวนาด้วยการวางเฉยกับความคิดทั้งหลาย (อุเบกขา) ตามดูความผูกพันที่มีต่อความคิดที่ถูกตัดทิ้งไป (ตัดใจ, สิ้นคิด, ไม่มีอคติ ,ไม่ตัดสิน, ไม่สรุป, Let's it be)....

……………………………………………………
OSHO (2556). Maturity (วุฒิภาวะ). [ประพนธ์ ผาสุขยืด, ผู้แปล]. พิมพ์ครั้งที่ 5, กรุงเทพฯ: ฟรีมายด์.