การเจริญเมตตาภาวนา

 การเจริญเมตตาภาวนา

    แบ่งเป็น 2 ลักษณะใหญ่ ๆ คือ
     1. ใช้จิตส่งความปรารถนาดี ให้บุคคลและสัตว์ หรือสิ่งของอันเป็นเป้าหมายให้มีความสุข
     2. กำหนดจิตอันตั้งมั่นแล้ว แผ่กระแสเมตตาออกตามรัศมีจิต เป็นผลพิสดารในภายในอันรู้ได้ด้วยตนเองเมื่อทำสำเร็จ

การเจริญเมตตาโดยอาศัยจิตสามัญ
     การเจริญเมตตา เป็นอาการของจิตที่ส่งความปรารถนาดี ให้ผู้อื่นเป็นสุขด้วยจริงใจ
     เมตตาจิตคือ จิตอันไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียน การคิด การพูดและการทำไม่มีเวรกับใคร ให้เดือดร้อน

      การปฏิบัติ: หมั่นสำรวจอย่างเข้มงวด ว่าวัน ๆ เราผูกเวร ด้วยการเบียดเบียนใครหรือไม่ ถ้ามีก็เปลี่ยนท่าทีเป็นตรงกันข้าม คือไม่คิดก่อเวร ไม่คิดเบียดเบียนใคร ๆ
       การถือเอาศีล 5 ให้ครบ จิตก็สะอาด ก็เป็นการสร้างเมตตาเป็นพื้นฐาน  คือระงับเหตุแห่งเวรและการเบียดเบียนอยู่แล้ว...ผลคือ เมื่อเกิดโสมนัสขึ้นมา รู้ว่าเป็นสุขเย็น มีรอยยิ้ม..ให้หล่อเลี้ยงอารมณ์นี้ไว้เป็นทุน เพื่อพัฒนาในระดับต่อไป...

       ยิ่งคนที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่นให้มีความสุข ชอบมีไมตรีอยู่แล้วยิ่งเป็นทุนต่อยอดได้ดีขึ้น
       หากมีใครทำอะไรให้ได้โกรธอยู่อีก ก็ให้อภัยทาน เพราะเรามี เมตตาจิต เป็นเป้าหมาย..

        เมื่อรู้ว่าการให้อภัยทานที่มาจากแก่นแท้ภายในแล้วมีความสุข มีความสงบเย็นเห็นทันตา นี่คือลักษณะของเมตตาจิต ควรหล่อเลี้ยงไว้เพื่อภาวนาต่อไป
        สรุปคือ ในชีวิตประจำวันนี้แหละ ที่ใช้เจริญเมตตาภาวนาเบื้องต้น...