การให้ทานและการรักษาศีลขั้นอุกฤษฏ์

สาเหตุ  1.
ความฟุ้งซ่าน
    โลภะ โทสะ โมหะ คือต้นเค้าของความฟุ้ง เพราะจิตหลงไปตามกระแสของกิเลสทั้ง 3 ทำให้จิตฟุ้ง ไปต่าง ๆ นา ๆ

ผลลัพธ์
    " ภาวะมีกินเหมือนสิ้นไร้"  เกิดจากความโลภ ความหลงครอบงำอย่างหนัก

     บางคน..แม้ไปถึงซึ่งสุดยอดของความสำเร็จทางโลกแล้ว แต่จิตใจยังเร่าร้อน กระสับกระส่ายเหมือนยังไปไม่ถึงสิ่งที่ต้องการ
     ตรงนั้นคือ แรงเฉื่อยชนิดหนึ่งที่เกิดจากพลังโลภ...

แนวทางการให้ทาน
      มองชีวิตในมุมใหม่ คือ มุมมองของการ "ให้" (ทรัพยทาน อภัยทาน ธรรมทาน) เพื่อความเบาใจ  มุมมองของการ "รักษา" เพื่อความใสสะอาด

       ไม่ใช่หวังรางวัลตอบแทนภายนอก แต่มุ่ง "เอาจิต" เพื่อสร้างกระแสสบาย หายฟุ้ง ทำให้นิวรณ์ออกจากจิตให้ได้
         มิเช่นนั้น ก็มิอาจสลัดความยึดมั่นถือมั่นออกได้เช่นกัน



สาเหตุ 2
     หรือความฟุ้งอาจเกิดจากการละเมิดศีลเป็นอาจิณ

ผลลัพธ์
     จะปฏิรูปตัวเองมาเป็นความหลง เป็นโมหะ เป็นความสกปรก บดบังสภาวธรรม

แนวทางการรักษาศีล
     มีเจตจำนงที่แน่วแน่ในการรักษาศีล เพื่อชำระล้างความสกปรก ด้วยระยะเวลาที่ยาวนานเพียงพอต่อการสร้างความคุ้นชินกับการรักษาศีลจนเป็น อัตโนมัติ. (ทดแทนความคุ้นชินกับการละเมิดศีลโดยอัตโนมัติ)
       รักษาศีล ไปถึงระดับจิต คือ ไม่คิดเลยดีที่สุด
       1. แม้เรื่องอะไรที่ใกล้เคียงกับการ ฆ่า และการทำร้ายสิ่งมีชีวิต
       2. การลักขโมยสมบัติที่มีเจ้าของ
       3. การผิดลูกผิดเมียเขา
       4. การโกหกทั้งที่รู้ว่า ไม่จริง
       5. การดิ่มสุรา ของมึนเมาต่าง ๆ
        เหล้านี้ กำหนดเลยว่า จะห่างออกมา ความไร้มลทินแม้เพียงความคิด คือ
        การรักษาศีลขั้นอุกฤษฏ์

        การรักษาศีลไม่ให้ด่างพร้อย แม้ระดับความคิด จิตจะมีกระแสสุข อยอุ่น รู้สึกสะอาด ปลอดภัยไร้กังวล เอ่อล้นยกระดับขึ้นมาเรื่อย ๆ
        จนเป็นเครื่องชี้ได้เองว่า อะไรควร ไม่ควร
ณ จุดนี้ จิตกับศีล (กาย)  จะอยู่ด้วยกัน
        เป็นแรงเสริมในการทำสมาธิ ให้สำเร็จเร็วและตั้งมั่นนาน....
        การฝึกจิตให้น้อมไปทางให้ และรักษาความสะอาด " เป็นภาวะใฝ่สงบ"
        เมื่อใฝ่สงบ "ย่อมยากจะฟุ้ง"....