วุฒิภาวะ (Full growth)

            



วุฒิภาวะ : การถอยกลับไปสู่จิตดั้งเดิมที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา (Innocent)

     
     ผืนน้ำที่สะสมอุณหภูมิเพียงพอแล้ว ก็กลายเป็นไอที่กลั่นตัวเป็นปุยเมฆแต้มแต่งท้องฟ้าสวยงาม

      เมฆที่เกาะตัวกันเป็นกลุ่มก้อนเพียงพอแล้ว จะควบแน่นเป็นหยดน้ำ ร่วงลงมาเป็นเม็ดฝน ยังความชุ่มเย็นแก่โลกและสรรพสัตว์..

      ต้นไม้ที่เจริญเติบโตให้ร่มเงา เพียงพอแล้ว จะผุพังเป็นสารอินทรีย์ เพิ่มความอุดมแก่ผืนดิน

      หมากผลใดๆ  ความเจริญดำเนินไปเช่นกัน เมื่อสุกงอมเพียงพอย่อมเสื่อมสลาย เพื่อให้โอกาสแก่เมล็ดพันธุ์ได้สืบสานสืบเนื่องบรรพชน...

     จึงมิต้องสงสัยเลย...บุรุษนามอุโฆษ (Well-known) อย่าง อัลเบริ์ตไอน์สไตน์ ( Albert Einstein) แม้มีคุณค่าเพียงใดในสายตาผู้อื่น แต่เมื่อเจ็บป่วยกลับไม่ต้องการรักษาเยียวยาตนเอง เพราะรับรู้วุฒิภาวะในตนเองว่า ถึงที่สุดแล้ว (Maturity) เพียงพอแล้ว (Full Growth) กับการยังประโยชน์แก่สังคมโลก จึงยินดีละสังขาร ในวัย 76 ปี

      ท่านกล่าวว่า " ฉันต้องการจะไปในเวลาที่ต้องการ มันเป็นเรื่องที่ไร้รสขาติ หากจะยื้อชีวิตไว้ ฉันได้ทำในสิ่งที่ควรแบ่งปันแล้ว ถึงเวลาที่ต้องไป ฉันจะไปอย่างสง่างาม"

      ในโลกใบเล็ก ๆ ของคนที่สร้างครอบครัว เมื่อให้การศึกษา ให้อาชีพ ให้ความมั่นคงแก่บุตรได้เพียงพอแล้ว คำกล่าวที่ว่า  "นกน้อยทำรังแต่พอตัว" จึงเป็นภาวะการตื่นรู้เฉพาะตน เป็นปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิติ..

       มนุษย์.. เมื่อรู้ได้เฉพาะตัว จนถึงวุฒิภาวะ (โดยธรรม) ย่อมยินดีกับการเปลี่ยนสถานะเป็นอื่น เพื่อให้คุณค่าแก่โลกและสรรพสัตว์ตามสถานะที่สืบเนื่องไป....

        สรรพสิ่งมีชีวิตดำเนินไปตามกฏแห่งกรรม ใช้โลกเป็นเพียงทางผ่าน (Pass Away) เพื่อเดินทางไปสู่สถานะใหม่..

        ไม่มีใครและอะไร จะดำรงสถานะหนึ่งใดได้ตลอดไป การเปลี่ยนแปลงใดใด ดังกล่าวนี้ไม่มีอะไรสูญเปล่า....

         แม้ทุกสถานะที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียง ความชั่วคราว..แต่ในความชั่วคราวนั้น ทุกสิ่งที่ปรากฏต่างเพื่อการแบ่งปันทั้งสิ้น...










เชิงอรรถ (Foot note)  "บันทึกนี้มอบแด่น้องชายนามว่า สุพัฒนา เผือกพันธ์ ผู้เปลี่ยนสถานะเพื่อการแบ่งปันโลก...." สิ่งที่รับรู้อาจเป็นเพียงมายาภาพ (Perception is not reality)
(11 กันยายน 2567 ณ ห้วยกะปิ อ่างศิลา ชลบุรี 11.53 น.)
      

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

Transformative Learning: Reflections on 40 Years of Head, Heart, and Hands at โรงเรียนธารทองพิทยาคม

รูปภาพ
     ผู้ที่ลงมือปลูกต้นไม้ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาสได้นั่งใต้ร่มเงาของมันนั้น อย่างน้อยที่สุดก็เป็นผู้ที่เริ่มจะเข้าใจในความหมายของชีวิต  - รพินทรนาถ ฐากุร       จาก โรงเรียนแห่งนี้ไปนาน 40 ปีแล้ว คราวนี้ (4 กุมภาพันธ์ 2568) ได้กลับมาอีกครั้งในสถานะกรรมการติดตาม ตรวจสอบ ประเมินผลและนิเทศการศึกษา สพม. บุรีรัมย์ ที่มี รอง ผู้อำนวยการเขตพื้นที่ฯ บุญชาย โชยรัมย์เป็นหัวหน้าคณะ ฯ....       ในระหว่างนั้น โรงเรียนให้บริการเด็กบ้านไกลด้วยการเปิดห้องเรียนที่ว่าง ให้เป็นหอพักเพื่อให้เด็ก (ชาย/หญิง) ได้อาศัย แทนการเดินทางไป-กลับระหว่างบ้านกับโรงเรียน..        นักเรียนส่วนใหญ่มีฐานะยากจน มาพักโรงเรียนเพียงนำข้าวสารใส่ถุงปุ๋ยเป็นเสบียงติดตัวมาเท่านั้น..ครูผู้ดูแลจึงออกแบบหลักสูตรโดยใช้ปัญหาการดำเนินชีวิตเป็นฐาน (Problem - based learning)              รอง ผอ. สพม บร. บุญชาย โชยรัมย์         การวิเคราะห์ปัจจัยเพื่อความอยู่รอดไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเด็กเหล่านั...
อ่านเพิ่มเติม

การถกเถียงเรื่องโรงเรียนขนาดเล็กจบลงที่โรงเรียนเมืองแฝกพิทยาคม (The Small Schools Debate Ends at MFP School)

รูปภาพ
          หากทุกคนพบตนเองในที่ตนเองอยู่ความมหัศจรรย์จะบังเกิดขึ้น...           คณะ อนุกรรมการ ก.ต.ป.น. สพม.บร. ที่นำโดย รอง ผอ. สพม.บร. บุญชาย โชยรัมย์ เดินทางไปยังโรงเรียนมัธยมศึกษาขนาดเล็กที่อยู่ชายขอบ (Marginal School) เพื่อพิสูจน์ว่า มีคุณภาพต่ำกว่าโรงเรียนในเมือง แต่กลับพบว่า พวกเขาต้องเผชิญกับความจริงที่น่าตกตะลึงแทน....            โรงเรียนเมืองแฝกพิทยาคม อำเภอลำปลายมาศ จังหวัด บุรีรัมย์  มีนักเรียนทั้งหมดจำนวน  134 คน ครูจำนวน  12 คน มีห้องเรียน ม.ต้น และ ม.ปลาย จำนวน 6 ห้องเรียน เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก อยู่ชายขอบพื้นที่บริการระหว่างอำเภอ มี ผอ. พลอยไพลิน สว่างพล เป็นผู้บริหาร...          ผอ. พลอยไพลิน สว่างพล           สังคมไทยมีทัศนคติที่หลากหลายเกี่ยวกับโรงเรียนขนาดเล็กที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกลหรือชายขอบ ซึ่งมักจะมีความแตกต่างจากโรงเรียนขนาดใหญ่ในเมือง ทัศนคติเหล่านี้สามารถแบ่งออกได้เป็นหลายด้าน เช่น    ...
อ่านเพิ่มเติม

สิ่งมีชีวิตไม่จำเป็นต้องตาย...

รูปภาพ
                                              (1)         มี คำกล่าวที่ว่า เกรียงไกรเพียงใด ก็ใช่จะอยู่ค้ำฟ้า นั่นหมายความว่า สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งจะต้องตายแน่แน่...        แม้ว่า..อาจจะทำใจได้ยากกับคำกล่าวนี้ แต่ "สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ได้ประโยชน์มากกว่า เมื่อเลือกที่จะตายบนเส้นทางของวิวัฒนาการ"          ซึ่งกว่าจะถึงวันนั้น สิ่งมีชีวิตใช่ว่าจะยอมจำนนง่าย ๆ เพราะบนเส้นทางวิวัฒนาการ มีสิ่งที่แสดงให้เห็นตลอดมาว่า สิ่งมีชีวิตต่างก็ขัดขืน ด้วยการรักษาภาวะความคงที่ไว้สุดฤทธ์ หรือเรียกอีกอย่างว่า ภาวะธำรงดุล       ภาวะธำรงดุลคือ ปัจจัยสำคัญที่ช่วยให้มนุษย์มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง หากสูญเสียความสามารถในการรักษาสภาวะต่าง ๆ ของร่างกายให้คงที่ มนุษย์ย่อมล้มป่วย และสาเหตุของความเจ็บป่วยมาจากเซลล์ เมื่อเซลล์ถูกจุลชีพก่อโรครุกรานเข้ามาทำลาย หรือทำให้หน่วยพันธุกรรมผิดเพี้ยน ภาวะธำรงดุลก็จะล่มส...
อ่านเพิ่มเติม