ชีวิตคือสิ่งที่เราได้มา การดำรงคือสิ่งที่เราให้ไป


ชีวิตมนุษย์เริ่มต้นจากการ “ได้รับ” สิ่งต่าง ๆ—ร่างกายจากพ่อแม่ ความรัก ความรู้ และประสบการณ์จากโลกภายนอก หากมองผิวเผิน เราอาจคิดว่าการสะสมสิ่งเหล่านี้คือหนทางสู่ความมั่นคง แต่แท้จริงแล้ว สิ่งที่ทำให้ชีวิตดำรงอยู่อย่างมีคุณค่า ไม่ใช่สิ่งที่เรามีเท่าไร แต่คือสิ่งที่เราได้มอบคืนกลับไป

ใน Stray Birds ของรพินทรนาถ ฐากูร มีถ้อยคำกวีที่สะท้อนแนวคิดนี้อย่างงดงาม เช่น

“ตะเกียงเผาตนเองเพื่อมอบแสงสว่างแก่ผู้อื่น”

“ดอกไม้โรยราและตายไป แต่เมล็ดที่มันทิ้งไว้เบื้องหลัง กลับให้กำเนิดชีวิตใหม่”


ถ้อยคำเหล่านี้ชี้ว่า ความงดงามแท้จริงของชีวิตมิได้อยู่ที่ความยืนยาวของการ “ได้มา” แต่กลับอยู่ที่การ “สละให้ไป” อันทำให้สิ่งที่เราได้รับมาก่อนหน้านั้นมีคุณค่าต่อไป

ดังนั้น การดำรงชีวิตมิใช่เพียงการรักษาตัวตน หากคือการเปิดใจแบ่งปัน—ความรู้ให้แก่ผู้แสวงหา ความรักแก่ผู้โหยหา และความหวังแก่ผู้สิ้นแรง ชีวิตจะงอกงามก็ด้วยการให้ เหมือนเมล็ดที่ร่วงจากดอกไม้เพื่อสร้างต้นใหม่ มิใช่เพราะมันยึดติดอยู่กับก้านเดิม

ท้ายที่สุด ชีวิตจึงเป็นเส้นทางที่เริ่มต้นด้วย การได้มา แต่จะยั่งยืนด้วย การให้ไป และเมื่อเราสามารถให้โดยไม่หวังผลตอบแทน เราก็ได้สัมผัสถึง “อิสรภาพแห่งความไร้ตัวตน” ดังที่ฐากูรได้พรรณนาไว้ในบทกวีของท่าน

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

Transformative Learning: Reflections on 40 Years of Head, Heart, and Hands at โรงเรียนธารทองพิทยาคม

การถกเถียงเรื่องโรงเรียนขนาดเล็กจบลงที่โรงเรียนเมืองแฝกพิทยาคม (The Small Schools Debate Ends at MFP School)

สิ่งมีชีวิตไม่จำเป็นต้องตาย...